Aile Arabuluculuğu ve Sosyal Mesafe

Bu kısa yazı ilk olarak İtalyanca olarak www.mediazioneinfamiglia.com. Özellikle aile arabuluculuğuna atıfta bulunarak geliştirdiğim bazı düşünceleri bir araya getiriyor, ancak işlerinin özelliği ve her arabuluculuğun yeni ortak zemini olan pandemi göz önüne alındığında, elbette her arabulucu bunlarla ilişki kurabilir.

Bu Covid19 zamanlarında en çok özlediğim şey diğer insanlarla fiziksel temas.

Aslında, bu sıkı güvenlik önlemlerinin biraz gevşemeye başladığı ve maske takmak zorunda kalmadan açık alanlarda dolaşabildiğimiz yaz aylarında bile sosyal mesafenin korunması gerekiyordu. Bu, öpüşmek ya da sarılmak, hatta el sıkışmak ya da dirseğinizin ucuyla karşınızdakine hafifçe dokunmak gibi basit suç ortaklığı jestleri yapmak anlamına gelmiyordu.

Buna "sosyal mesafe" diyorlar, ancak ben bunu oldukça üstü kapalı bir ifade olarak görüyorum ve bu önlemlerin gerçek etkilerini ve sonuçlarını hakkıyla yansıttığına inanmıyorum.

Elbette, diğer insanlardan uzak durmanın ya da birbirlerine hiç dokunmamanın norm olduğu kültürler de vardır. Örneğin Hindistan'da insanlar birbirlerini, karşılarındaki kişiye doğru hafifçe eğilerek ve ellerini avuç içleri alınlarına değecek şekilde bir araya getirerek selamlarlar. Biz burada bu hareketleri dua etme eylemiyle ilişkilendiririz. Ama orada buna namaskar mudra deniyor. Ya da Japon bir adamın sizi sırtınızı sıvazlayarak selamladığını hayal edebiliyor musunuz? Kulağa çok saçma geliyor, değil mi? Evet, çünkü hiçbir Japon böyle bir şey yapmayı hayal bile edemez. Bu Uzak Doğu kültürlerinden sadece kilometrelerce uzakta değiliz, aynı zamanda binlerce yıllık geleneklerimiz de birbirinden ayrı. Bu gelenekler özerk bir şekilde gelişti ve bizden çok uzakta görünüyorlar. Bunun nedeni, genel olarak konuşursak, Biz batılılar, özellikle de Akdenizliler ve İtalyanlar için fiziksel temas sosyal etkileşimlerimizin önemli bir unsurudur. Ve ben şahsen bunu çok özlüyorum.

Bu oldukça teselli edici düşünceler içinde kaybolmuşken, oldukça ilginç ama çok ciddi bir şeye rastladım: IgNobel Ödülü.

IgNobel, sadece görünüşte komik olan ancak düşünmek için harika yiyecekler sağlayabilecek konulardaki çok ciddi araştırmalara verilen hicivli bir takdirdir. Bu yılki Ig Nobel Ekonomi Ödülü, farklı üniversitelerden dokuz araştırmacıdan oluşan bir araştırma grubuna Bir ulusun zenginliği ile Fransız öpücüğü kullanımı arasındaki ilişki üzerine bir çalışma. (Kaynak: https://rdcu.be/b9G5Y).

Bu çalışmaya 6 kıtada 13 farklı ülkeden 3.109 kişi katılmıştır. Görüşülen kişilere, romantik ilişkilerinin ilk aşamalarında ve daha sonraki ve daha sağlam olanlarında birini dudaklarından öpmenin kendileri için ne kadar önemli olduğunu araştıran bir dizi soru sorulmuştur. Ayrıca, öpüşmenin onlar için ne kadar önemli olduğu ve partnerleriyle ne sıklıkla öpüştükleri, sarıldıkları, kucaklaştıkları ve seviştiklerinin yanı sıra öpüşme deneyimini ne kadar keyifli bulduklarını ölçmeyi amaçlayan daha spesifik sorular da sorulmuştur. Bu çalışmanın gösterdiği şey, romantik bir ilişkiye dahil olan kişilerin öpüşme sıklığı ile bir ülkenin gelir eşitsizliği (Gini endeksi) arasında bir ilişki olduğudur. Ve bu ilişki, daha yoksul ülkelerdeki insanların daha fazla öpüşme eğiliminde oldukları, çünkü ilişkileriyle ilgilenmek için daha fazla zamanları olduğu şeklindedir.

Venedik'ten İtalyan bir psikolog olan Samuela Bolgan, bu çalışmada yer alan araştırmacılardan biri. Bir televizyon röportajı sırasında Dr. Bolgan, daha zengin ülkelerde yaşayan insanların duygusallık ve empati alanlarıyla ilgilenmek yerine kişisel çıkar ve tatmin peşinde koşmaya daha meyilli olduklarını öne sürdü. Dr. Bolgan ayrıca öpüşme ve ilişkiler üzerine odaklanan yeni bir çalışma alanından da bahsetti ve şu sonuca vardıöpüşme eyleminin çiftlerin çatışmaları üzerinde bir tür analjezik etkisi vardır.' Bu doğru. Ne yazık ki şu anda birçoğumuzun almayı umabileceği tek 'öpücük' ünlü Perugina çikolata fabrikasından bir Bacio (yani öpücük).

Geçtiğimiz aylarda, uzun süre aynı mekânı paylaşmak zorunda kalan aileler ya da kendi istekleri dışında uzun mesafeli bir ayrılığa zorlanan aile bireyleri gördük. Ebeveynlerinin durmaksızın birbirlerinden nefret etmelerine tanıklık eden, aile evlerinden başka ortamlarda sığınak ya da huzur bulamayan çocuklar gördük. Ve normalde birlikte yaşamadıkları ebeveynleriyle irtibatlarını kaybeden çocuklar. Ya da ebeveynlerinden biriyle bir hafta sonu ya da bir gece geçirdikten sonra, birlikte yaşadıkları ebeveyne geri döndüklerinde, Koronavirüs testi pozitif çıkan bir anne ya da babayla vakit geçirdiklerini öğrenen çocuklar. Ve tüm bunlar fiziksel temasın neredeyse hiç olmadığı bağlamlarda ve sınırlı büyüklükte, sürekli sterilize edilen ve kontrol edilen alanlarda gerçekleşti.

Böylesine belirsiz bağlamlarla uğraşmak zorunda kaldığımızda, aile yaşamı için yeni bir düzeni nasıl bulabilir ve gelecek hakkında nasıl düşünebiliriz? Yüz yüze görüşmemize izin verilen tek şey bir kamera aracılığıyla görüşmekken çatışmaları çözmek nasıl mümkün olabilir?

Tüm bunların ışığında ve sosyal mesafe nedeniyle insanlar arasında fiziksel temas kurmanın neredeyse imkânsız hale geldiği günümüzde, aşkın belki de en ikonik jesti olan öpücüğe odaklanan bir çalışmaya verilen ödül durup dururken ortaya çıkmadı.

Yakın zamanda yayınlananlar arasında bir araştırmaya rastladım. vi̇rüsün dayattiği koşullar romanti̇k i̇li̇şki̇leri̇n manzarasini deği̇şti̇recek (çiftleşme ortamı) doğanın kendisinin etkileneceği noktaya kadar. Bu makalenin adı Pandemi insan doğasını açığa çıkarıyor: 10 evrimsel içgörü adını taşıyor ve Proceedings of the National Academic of Sciences of the United States of America (Daha fazla referans için: https://www.pnas.org/content/early/2020/10/21/2009787117 ).

Şimdi, özellikle fiziksel izolasyon zamanlarında, öpüşme eyleminin ne kadar güzel veya ne kadar önemli olduğu gibi teselli edici düşüncelerle teselli bulmak kolay olabilir. Ama bir aile arabulucusu olarak benim için gerçekten yararlı ve önemli olan nedir? Bunun giderek daha önemli olduğunu düşünüyorum iletişim hatlarını açık tutmak içinbirbirimizle konuşmak, 'küçük bir kıvılcımı canlı tutun' (danışanlarımdan birinin bana söylediği gibi), böylesine zor bir şimdiki zamanı düşünceli ve makul bir şekilde tutabilmek. Ve bu, özellikle de tecrit nedeniyle kaybolan tüm somut olasılıklar ya da korkutucu görünen ve düşünmesi zor olan bir geleceğin ekonomik güvensizliği ışığında geçerlidir. İletişimi açık tutmak kısıtlı ve biraz da utanç verici bir hedef gibi görünebilir ama öyle değil. Çalışmalarım gündelik hayatımızın gerçekliğiyle ilgili olduğu için, bunu yakından takip ediyorum. Çalışmalarımı, yardım ettiğim insanların çıkarlarından yola çıkarak, olana ve yapılabilecek olana göre ayarlıyorum. Sadece karanlık zamanlarda o küçük olasılık kıvılcımını canlı tutmak için bile olsa.